Kiedy byliśmy jeszcze uczniami, mistrzowie stolarstwa  wymagali szczególnie dokładnej wiedzy o różnych rodzajach tarcicy.

Niejednokrotnie przed rozpoczęciem zajęć praktycznych na stolarni, sprawdzali wyrywkowo naszą wiedzę z rozpoznawania gatunku drewna

a czasem także pytając do jakiego wyrobu stolarskiego dany gatunek się nadawał.

Uczyliśmy się rozpoznawać gatunki pierścieniowo naczyniowe i rozpierzchłonaczyniowe. Liściaste jak i iglaste gatunki.

Po takich przepytywankach następował czas przygotowawczy.

Ustawialiśmy maszyny, sprawdzaliśmy ich stan, rozpalaliśmy piece.

Do pracy z drewnem są konieczne dwie rzeczy, mianowicie: ciepło oraz najniższa możliwa wilgotność na terenie warsztatu.

Mistrzowie to znali, my, młokosy jeszcze nie.

Około dwudziestu lat temu, mieszkania nie były tak dokładnie izolowane termicznie, nawet jeśli temperatury, powiedzmy w okresie zimy były wysokie, nieszczelność stolarki otworowej powodowała zwiększanie wilgotności w pomieszczeniach. Gdyby jakiś wyrób stolarski, wykonany w tamtych warunkach, umieścić w domach obecnej doby, kłopoty murowane. Pewnie zapyta się niejeden z was: Czemu?

Ponieważ drewno, jako budulec pochodzący od drzewa, zawiera pewną ilość wody.

Jeśli przedmiot, przyjmijmy o wilgotności 10 % zainstalujemy w pomieszczeniu, gdzie  wilgotność powietrza zawiera się w przedziale od 45-50 %, nasz sprzęt stolarski odda taką ilość wilgoci aby pojawił się stan tzw. równowagi.

Po okresie mniej więcej 2-3 tygodni, nastąpi skurcz wszystkich elementów, z jakich nasz przedmiot jest wykonany.

Czym to grozi? Mogą pojawiać się: rozczelnienia na stykach, mogą zostać zerwane łączenia, w najmniej odpowiednim momencnie nastapić może zniekształcenie. 

Cóż na pierwszy rzut oka, to tylko drewno, ktoś by pomyslał.

Nasi mistrzowie zadbali o to byśmy wiedzieli jak przygotować materiał budulcowy do wyrobu stolarki aby obchodziło się bez "wypadków":)